Üzeyir Lokman ÇAYCI : ANNEM AĞLADIKÇA BEN DE AĞLADIM

Üzeyir Lokman Çayci

Informations

• Publié par: TUCORA
• Publié le: 10 mars 2020
• Nombre de lectures: 77
• Langue: Turkish

Extrait

ANNEM AĞLADIKÇA BEN DE AĞLADIM

Üzeyir Lokman ÇAYCI

« Basit görünen bir çok şey taşınması güç sorumlulukları da, acıları da beraberinde yarınlara taşıyor ! Ama hiçbirimiz farkında değiliz…» Bursa’da bir okulun öğretmenler odasında öğretmenlerden biri öğrencisi aleyhinde konuşuyordu. Bir bayan öğretmen, erkek arkadaşının kendi öğrencisi hakkında aşırıya kaçan suçlamalarına dayanamadı : «Sevgili Erhan Bey, sizin şu anki konuşmanızdan öğrencinizin ne yazık ki haberi yok ! Ve bizim üzerimizde o öğrenciniz hakkında bir kanaat oluşturmaya çalışıyorsunuz ! Olumlu hiç bir yönünden bahsetmeden ! Ki haklı olup olmadığınız da belli değil… Suçlamalarınız da oldukça ağır. Sizin şahsî görüşünüzde yanılacağınız gibi, sizin söylediklerinize buradaki arkadaşlarımızın, ben de dahil kabul edip etmeyeceğimizi de bilmiyorsunuz !»

Öğretmen Dilek Hanımın sözleri karşısında Erhan Bey sinirli bir şekilde önce başını sağa sola çevirdi… Sonra süratle oradan uzaklaştı.

Dilek Hanım bu sözleriyle konuyu kapamadı. Bahsi geçen öğrenciyi bir ders sonunda okulun bahçesinde buldu. Ve onunla sohbet etmeye koyuldu : Senin adın ne ? Öğrenci : Ali… Öğretmen Dilek Hanım : Sizin sınıf öğretmeniniz Erhan Bey mi ? Öğrenci : Evet. Öğretmen Dilek Hanım : Nerede oturuyorsunuz ? Öğrenci : …. Öğretmen Dilek Hanım : Derslerin nasıl? Öğrenci : .... Öğretmen Dilek Hanım : Baban ne iş yapıyor ? Küçük Ali hıçkırıklarla ağlamaya başlamıştı. Dilek Hanım saçlarını okşayarak : «Sevgili Ali seni üzdüm mü yoksa !» Küçük Ali : Hayır öğretmenim! Hayır! İki gündür ağlıyorum. Öğretmen Dilek Hanım : Pekiyi şu yanağındaki morluk ne? Küçük Ali : Dün de uykusuzdum, derslerimi yapmadığım için sınıf öğretmenimiz dövdü. Öğretmen Dilek Hanım : Neden uykusuzdun. Küçük Ali : Annem ağladıkça ben de ağladım öğretmenim! Annemin ağlayışı beni çok üzdü… Öğretmen Dilek Hanım : Sevgili Ali annen neden ağladı? Küçük Ali gözyaşlarını tutamıyordu. Elinin tersiyle gözyaşlarını silerken Dilek hanım ona bir kaç kağıt mendil uzattı : Ali bu mendillerle sil gözyaşlarını... Bak hâlâ bana cevap vermedin? Bir probleminiz mi var? Yoksa annen mi hasta? Küçük Ali : Hayır öğretmenim iki gün once babamı kaybettim! Öldü o. Babasız kaldım! Annem benim yüzüme baktıkça ağlıyor. İki gündür de bir lokma ekmek dahi yemedim ! Annem de çok aç! Hiç omazsa annemin karnını doyurabilseydim diye düşünüyorum ! Başka kimsemiz de yok ! Annemin ağlaması bana çok acı veriyor öğretmenim… Bir taraftan da babamı çok özlüyorum. Babamı çok.... çok...»

Küçük Ali hıçkırıklarla ağlayarak oradan uzaklaşmak isterken Dilek Hanım Küçük Ali’ye sarıldı. Çömelerek onu sımsıkı bir şekilde kucaklayarak bağrına bastı. Sonra Öğretmen Dilek Hanım : Bak Ali, biricik evladım biz varız sizin yanınızda. Bundan sonra aç kalmayacaksınız !

Acılara itilmiş bir gencimizin akıttığı gözyaşları ilerde farkedilmese bile güneş boynu bükük güllerin üzerine doğmaya devam edecekti !

Öğretmen odalarında yankılanan konuşmaların yarınlara aksedişindeki bilinmezliklere rağmen Ali’lerin yüzlerindeki morlukları ne yazık ki gözyaşları dahi gizleyemeyecekti ! Kararan kâlplerle bağ kuramayan gerçekler nice acıları bilinmezlikler ağı içinde gizlemeye devam edecekler.

Yaşasın aydınlık yüzler... Yaşasın bütün Dilek Öğretmenler!..

Bursa, 10 Haziran 2015 «Yaşanmış olaylar»