Üzeyir Lokman ÇAYCI : SEÇENEK

Üzeyir

Informations

• Publié par: TUCORA
• Publié le: 23 octobre 2016
• Nombre de lectures: 15
• Langue: Turkish

Extrait

SEÇENEK Üzeyir Lokman ÇAYCI

Tom Roma’ya tayin edildi. Aylin öğretmenlik yaptığı okulda onunla tanıştı ve dost oldular. Karşılıklı bakışmalarla başlayan bir yakınlık onları aşka sürükledi. Evlilikle sonuçlanan birlikteliklerinden Sylvie isimli çocukları oldu. Tom birgün trafik kazasında hayatını kaybetti. Aylin bir İtalyanla hayatını sürdürmeye karar verdi Kızı Sylvie on sekiz yaşına girince bir fabrikada çalışan Tony ile evlendi. Tony fabrikanın bir bölümünde çıkan yangından dolayı sorumlu tutuldu. Tacizi andıran sert muamelelerle karşılaştı. O sırada ikiz kız çocukları oldu. İşyerindeki baskılar onu içki içmeye itti. Bu kez hem alkollü oluşu, hem de iş yerine geç gelmesi bahane edilerek işten atıldı. Tony geç vakitlere kadar süren gece hayatıyla tamamen kendini kontrol edemez hale girdi.

Sylvie geç saatlere kadar hemen hemen hergün iki çocuğunu kucağına alarak Tony’yi beklemeye koyuldu. Bir pazar akşamı Tony yine sarhoş bir şekilde eve girdi. Önce Sylvie’ye hakaret etti. Sonra avazı çıktığı kadar bağırarak çocukların üzerine yürüdü. Sylvie çocukların önüne geçerek çocuklara dokunmamasını istedi. Tony olanca gücüyle Sylvie’nin suratına vurdu. Yere düşen Sylvie’yi tekmeleyerek hakaretlerini sürdürdü. Çocuklar çığlık çıkararak yere düştüler. Sylvie dayak faslı bittikten sonra elleri ve yüzü şişmiş bir vaziyette ağlayan çocuklarını kucağına aldı. Elleriyle onların gözyaşlarını sildi. Yüzünden damlayan kanı Tony’ye göstererek, «bak sevgilim yüzümden akan kana… Bakıyorum, seninle tanıştığım zaman ya da evlenirken bana söylediğin sözleri unutmuş görünüyorsun. Hayat mücadele demektir. Sana iş yerinde sert davranan insanların senin hakkında düşündükleri olumsuzlukları isteseydin giderebilirdin. Sana hayatını düzenli tutmana sebep olabilecek insanlarla mücadele etmen, işini kaybetmene sebep oldu. Anlıyorum ki beni döverek moral kazanmaya ve içindeki sıkıntıları dağıtmaya çalışıyorsun.» Pencerelerden birine yaklaşan Sylvie : «Sevgilim, sana soruyorum, bizim oturduğumuz daire bulunduğumuz binanın kaçıncı katında?» Tony cevap verdi : «13. katta oturuyoruz.» Sylvie, dışardaki karanlığı göstererek kucağındaki çocukları koltuğun üzerine bıraktıktan sonra pencereyi açtı. Ona : «Bak aşağıya, derinliğe… Yer ise betondan… Ben biliyorsun seninle dayak yemek için evlenmedim. Öyle değil mi sevgilim?. Senin kendini benden daha güçlü kabul etmeni gerektirecek hiç bir farklılığımız da yok… Yani sen de insansın… ben de… Sana bu gün fırsat verdim, benim canımı yakarak tatmin oldun, kendini kaybedercesine içindekileri boşalttın… Bak benim bugünden sonra iki seçeneğim olacak… Ya biraz evvel gösterdiğim pencereyi açarak kendimi boşluğa bırakacağım… Ya da polise gidip elimi yüzümü göstererek kocam beni bu hale getirdi diyerek, iki çocuğumla devlete sığınacağım. Yani her iki şekilde de seni terketmiş olacağım. Zaten sen, ben sana karşı en ufak bir kusur yapmadığım halde beni döverek, beni terketmiş olmadın mı? Bak tekrar ediyorum, sana bir kez daha şans vereceğim… Yarın iki çocuğumu alarak belediyeye; ya da polise gideceğim, bana bir iş verin, biz acız, kocam da işsiz diyeceğim. Yani ben iş bulup senin ve çocuklarımın mutluluğu için çalışacağım. Sen istersen ben çalışırken çocuklarımla ilgilen, ya da ben çocuklarımızı kreşe bırakayım…» dedi. Tony gözyaşlarını tutamadı. Önce Sylvie’ye sarıldı. Ona : Bak sevgilim beni, seninle tanıştığım o berrak ve temiz ilk günlerimize götürmeyi başardın. Biraz evvel senin konuşmalarından etkilenerek senin gösterdiğin pencereden ben kendimi atarak intihar etmeyi düşündüm. Senin içtenlik taşıyan aşkını karşılıksız bırakmamak için şu andan itibaren sana, çocuklarımıza ve hayata sımsıkı bağlanacağım. Yarın bizzat ben belediyeye giderek gerçekleri ve durumumuzu anlatarak iş isteyeceğim. Yani yarından itibaren sen değil ben çalışacağım» dedi. Sylvie ağlayarak iki çocuğunu kucağına aldı. O anda mutluluğunu ifade edecek bir söz bulamadı. Onlar için hayat yeniden başlamıştı. Roma, 31 Mart 2011