Wat eene moeder lijden kan

Hendrik Conscience

Informations

• Publié par: cigub
• Publié le: 08 décembre 2010
• Nombre de lectures: 49
• Langue: Nederlandse

Extrait

Project Gutenberg's Wat eene moeder lijden kan, by Hendrik Conscience This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included with this eBook or online at www.gutenberg.net

Title: Wat eene moeder lijden kan Author: Hendrik Conscience Release Date: February 21, 2004 [EBook #11209] Language: Dutch

*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK WAT EENE MOEDER LIJDEN KAN ***

Produced by Joris Van Dael and PG Distributed Proofreaders

HENDRIK CONSCIENCE

WAT EENE MOEDER LIJDEN KAN

I

Het was uitermate koud in de laatste dagen der maand Januari 1841. De straten der stad Antwerpen hadden haar winterkleed aangenomen en glinsterden van zuivere witheid; de sneeuw viel echter niet bij zachte vlokken, noch verheugde het oog met hare duizend dooreenspelende pluimkens; integendeel, zij viel kletterend en als hagel tegen de vensterglazen der geslotene huizen,—en de bittere noorderwind joeg de meeste burgers, die zich op hunnen dorpel vertoonden, terug naar de gloeiënde kachel. Niettegenstaande de bitsigheid der koude, en alhoewel het slechts negen ure in den morgen was, zag men, mits den Vrijdag, vele personen voorbijgaan. De jonge lieden poogden zich door loopen te verwarmen, de goede burgers bliezen grimmend in de vingeren en de werklieden sloegen zich met geweld de armen om het lichaam. Op dit oogenblik ging er eene vrouw vrij langzaam door de Winkelstraat, welker inwoners zij wel moest kennen, daar zij uit en in de arme huizen ging, en deze telkens met eene uitdrukking van genoegen verliet. Een satijnen mantel, die gewis met watten gevuld was, bedekte hare fijne leden, een fluweelen hoed drukte haar zwierig hoofd en hare wangen, die een weinig door de zure lucht verpurperd waren; eene boa omslingerde haren hals, en hare handen verborgen zich in eene fraaie moffel. Deze juffer, die genoegzaam rijk scheen, bevond zich op den dorpel van een huis, in hetwelk zij gereed stond om binnen te treden, toen zij eensklaps in de verte eene andere juffer harer kennis zag aankomen; zij bleef bij de deur der arme woning staan, totdat hare vriendin haar nabij was; dan ging zij haar met eenen gullen lach te gemoet, en sprak haar aldus aan: "Eenen goeden dag, Adela. Hoe gaat het?" "Tamelijk wel, en met u?" "God zij dank, ik ben gezond en zoo verheugd dat ik het u niet zeggen kan" "Waarom? Het schijnt mij dat het weder zoo vermakelijk niet is?" "Ja, voor mij wel, Adela. Ik ben nog maar een uur uit het bed, en reeds heb ik twintig arme woningen bezocht. Maar ik heb armoede gezien, lieve Adela, armoede dat het hart er van breken zou. Honger, koude, ziekte, naaktheid,—het is onbegrijpelijk. Ho, ik acht mij gelukkig bemiddeld te zijn, want het is zoo verheugend goed te doen!" "Men zou zeggen, dat gij goesting hebt om te weenen, Annah! Ik zie water in uwe oogen blinken;—wees toch zoo gevoelig niet. De arme menschen zijn immers dezen Winter zoo niet te beklagen? Zie eens wat uitdeelingen er geschieden: kolen, brood, aardappelen, het wordt er alles in overvloed gegeven. Gisteren zelfs schreef ik nog in voor vijftig franken; en ik mag u wel zeggen, dat ik liever mijn geld laat uitdeelen dan zelf in al die vuile woningen te gaan." "Adela, gij kent geene arme menschen. Oordeel ze niet op die slordige bedelaars, die het rondhalen van aalmoezen als een goed ambacht aanzien, en hunne kleederen met inzicht vervuilen en scheuren, om den afschrik of het medelijden in te boezemen. Kom met mij, ik zal u werklieden toonen, wier kleederen niet gescheurd zijn, wier huishouden niet vuil is, en wier mond zich niet zal openen om te vragen, maar alleen om te danken en te zegenen. Gij zult den afgrijselijken honger op hunne wezenstrekken geschilderd zien,—het zwarte brood bevrozen tusschen de verstijfde vingeren der kinderen, de tranen der moeder, de sombere wanhoop des vaders…. Ho! sloegt gij een oog op dit stomme tafereel van smart en lijden, wat engelenblijdschap zoudt gij vinden in dit alles met een weinig gelds te veranderen.—Gij zoudt die arme kinderen zich dansend aan uwe kleederen zien hechten; de moeder met saamgevoegde handen u toelachen; den vader, door dankbaarheid verdwaald, uwe fijne hand in zijne beenige handen drukken en met brandende tranen besprengen!— En dan, dan zoudt gij ook tranen van zaligheid storten, Adela, en gij zoudt uwe handen aan de hunne, hoe ruw ook, niet onttrekken…. Zie, Adela, de gedachtenis van zulke stonden ontroert mij te zeer!" Terwijl Annah, met diep gevoel en met treffende stem, dit tafereel schetste, had hare vriendin niet gesproken; zelfs niet van die korte woorden of klanken welke de deelneming van den aanhoorder aanduiden. De ontroering harer vriendin was geheel in haar overgegaan, en toen Annah haar aanzag, was zij juist bezig met haren zakdoek uit hare moffel te halen, om twee tranen die op hare wangen gingen rollen, uit hare oogen te vegen. "Annah," sprak zij, "zie, ik ga met u de arme menschen bezoeken. Ik heb geld genoeg in mijne tasch. Laat ons dezen ganschen morgen besteden aan goede werken. Ho, wat ben ik blijde dat ik u ontmoet heb!" De goede Annah bezag hare vriendin met aandoening, en haar gelaat drukte genoeg uit, hoe gelukkig zij zich achtte eene weldoenster meer aan hare arme medeburgers te hebben bezorgd. Door Adela gevolgd, ging zij eenige stappen verder in een huis, waar zij wist dat ongelukkigen te vinden waren. Het huis op welks dorpel zij stond, toen zij hare vriendin zag aankomen, werd vergeten; dit was haar echter te vergeven, aangezien zij er nog nooit binnen geweest was, en alleenlijk er meende te gaan om te zien, of het misschien geene haar nog onbekende arme huisgezinnen ter woon verstrekte.

    * * * * *

ch in de onmogeljihkie debovdno kle htacie nget roohah do ,diz f ateler r Hetz den.  ervjid iznjuo w ndtae jn kan ven eget eduo dnakle n d naw de rovgledogenbliker een o redhciznettnoz reoe En.e  trrveeh mdd eowroa j tnf ziblee en niet aarv enjiz naa mzi, endool vteg  nee elk s niskut Or., chefgeij mfe ,kih beh noeg  riep: "Moeder-li enjiz nene mets efhier vngjoe  dd , co liet dlar hew  doo vane stdsch tess do ekees men iz sla jiwegaw send, en oorsnijdnew sad ed nojgnn vam te sdet anw ,po dfooh teh maal dithiefouw  erv !d D "rbooek n en, ndooic zat dremmin hiulstno moesten  nskl t. Eeiggnpa seeene  r geinn.re et — Has w re d niak e remals in een graf,d oo roddoneb we d eid ,enegeD "!r  vad hhtackle ez ,awcathegrbootr vanngenn jos ee metstiu awz  ekk ord "M p:en daa h eoed-rileoed!rm eb hongeef, ik h rui  tuvegrkennedani zooj heg biem meh netieom tas wenopmet da,  ne ,id eizhci  n vijf of zes jaraah  eb dr dnovne , n deekhoan ven d meermet  en ees;mar ciahtel reh zie ho, enorhon em nok thcadnaa  j beefdebben. Hiepru dehz uob se hes ovm  kdertoola e fost ne  dlir  driende bev met noedna derh  tf ah in gaddae igopnhkats jiz ;neod g  klein hk er eenevsrrboolaevtsiuelksan vher det ne ,ort teh deb ni:gneg  ,rJ D"aaken,annerak " sp w ,tiu d edemraat toj zingjon de ap povrou  wra mzusterken te kok,jizad" eh tki bog new brdaam  o nebbeh gidoon la zermet ie nchtoeh t z jid taw ledenk ik maaren;  bred traraaheom  wk,t anemstra b …! H " ra e hcaakpnenoozel s, dat on e en elstaksluge teh neka ,doorbZoodjn. annera Jo evilpe nip rav n rejnzi wergeanogebnenn ed eipsen zag blinken,  ,rv oo riznj o e go edmohaer horr aaE .ns neg traageur blonkomber vuo gone ;i  nahernglifeijtwer vde et ni re dnots ntwoij an. Zleze net e nem e te rodd enarolvn " :de nnaJenekie-l zf,jgwit co,ho  moGsdw il! Ik sterf zeloh nav fim ,regn krm ajnn —ed,ini  sadra seminten huer i "Och is." ji nnim z luekp , ik heb, moederorb  ,dokutsneks… ikn eeneijbun  ojgneh tav naa t gel " Het toe!och  ms ooz kilbnegoot dip  oas wenskr was er met zijeeekdn ,edh noegeuklzor dio  op epv en elag ne ele erdwde ve moaalddeuri gnad ttk ,ij zoflswae en espo redea ,gnorp gen, rein te ligevzrnoeks j hcee n riaazin aasl wp, tiu nedueb  nerp tear om han, obeebeth uh degcsm arn dej bir aah an ,ne wuorv egnazmat tob jid  ande, ging hij la niE iledo kjatspnir  metr een.va,dd m notae co hs aa eenjnenn zi teh thcnad reemghziul gra bd,ei akpr senoe zet m:mets ethij kte stukhet dot b oraa rtoh   delvin  ee,rdaatseb snee gon jien sop doos htelm caa slderenaw ee ke rd vDeuwro naa .tavp enioor d, dat zieke kinrah tez etur gan dnepjirglk teh e vjklige, itruoolo,fnew z jid ei broeinels eod a web nege ne  jihzin  bchenevted  ewteeh naed t n  e sprong op, met d dlh h eid naah;d op,lapsenskij e kuts teh gazeb  et mnseen da ermeni ,ot trdfiit gweinig mhij een h edtfle ree nadgegen ter  en va  jon hetn zigskeatdnnj enah nea odro betetben  einee re   nelam eg teen. Met gretighie dnem tee ne ebeonijgrlipee jkjilbhcsdz paette e kamer  II In eengikkiuh zegs .nindooeee onn luge w raneh ei reds  Vier naakte muren ed jibraidadlew t hen vawa, ishuev nlbji,nw tsaauffrge jwas ouw  ed werd,len gevo em tomie e ,n la s enkkan vet mtu sm enebuebeg ekor men vlamche aars nee.eI oodnevtrot tjdtin va, tehcs eginee djit   drdno godrod  ekleederen van heaarte ,tee nz enerekvoe ticheigh b araadre nednedin v kle datuur,re eid ,n eb hciz ; enndvo hen din eoveav lkez g reet men earmaok ofeehdi ,m ted ort alleenhart nie s ed po sla duoko zor  eas whtuceDl gn .elivmane  de s egenat tn ha t heziget chn vane njil ,ned ne getuigen van pijotmm enee negi e vuer ve,t hee ld raad hcdnootrev wspechou t zi l, da msraeh tkjs etil og oder oo venndnideelk eraH .nesamewel lhoeg, as otu tietdlgnsevaarden enffwa, ood ed relk neru rgaan wa n tijd vegeh tek er,nd or rewtnA ji eh ].nepoznoont htic welrd aw lenovtoz un. Oangenen p eerawzs neneeten ,nsveet hin k zd,tae ne eon gojgne vrouw met de ha teori e gn iznje  nkens armgeree ma g neder tem nede dnskegsooe enkk ptSiuevlpaasto at eene issen, daalpb stgeB faartnooe:oternb[Fg  ddent mi kam der,dd  neb nehtai  kik ie zda, jend dnots re nee gal ,  jaar oud kon zi tinteb voneé néeznghtic, jejnzi ;njnjizeeg aa l fd o hooezagp, bkknes inm te dne e nkra khi, ndki eb jiz fe teh dnev , bij de minste ebewiggnv nah tegeanchzibet ktdeeih  .dlhcoNsnatmrdew aaer,nnieget ach hj zie zi  nav netkeel srer v rehan teun pdee  neeinzemeo ,pelen watge druppepenuz nee reb nrehabon t cht uijit tot e gnig d n.geerrb jdtin Va giehewdn eevdit ad h ogd hnoodare  z ek gro jizopegnae n,deet mel wibnj anoizhcbtranigvuldige doch mee  dan aend eihten ennuh naa ,rkenbememen   konedlegenei tnke;t aarmefsopt baenav peh ned eluh de, welker armoen ei tidneetkene  nijt ieermee  tneew ,netnaw re blonk geen waterm ee raa naherv  ew betnien, enog  dah jiz  fooh tehet od nievenpgehfl s ;eznez cseh d pos neepal ,dnenjvit zenteli bk arkn eet;nh tead zich kindje h cs ned ni edieol  s edRe n.eestorho e neorwuedv aw sls sd, a tijigen nseewuk elttreed alleen de hagelalgr,nez ed dniweg t denvee tenseisneDd ittlets  p deen oeen.n st vpmar ti;fjilbrescerhee  dine ht n viel dmaten, edu eeled z jien okndnene ieng ee wnaw ipohw narede ngene wadord verjiennez irzja gfij berad nat welsked teh edwud ,