Het meisje dat ziet

Dima Zales, Anna Zaires

Description

Ik ben een illusionist, geen helderziende.
Op tv gaan zou mijn carrière vooruit moeten helpen, maar er gaan dingen mis.
Het vampiers en zombies soort van verkeerd.
Mijn naam is Sasha Urban, en dit is hoe ik heb ontdekt wat ik ben.

Sujets

• Fantastique
• Fantasy Burlesque
• Fantasy urbaine
• Epic Fantasy
• Fantasy
• Fiction
• Urban

Informations

• Publié par: Mozaika Publications
• Date de parution: 17 février 2023
• Nombre de lectures: 1
• EAN13: 9781631428241
• Langue: Flemish

Extrait

HET MEISJE DAT ZIET
SASHA URBAN SERIE: BOEK 1


DIMA ZALES

♠ MOZAIKA PUBLICATIONS ♠
CONTENTS



Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 5

Hoofdstuk 6

Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 11

Hoofdstuk 12

Hoofdstuk 13

Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 16

Hoofdstuk 17

Hoofdstuk 18

Hoofdstuk 19

Hoofdstuk 20

Hoofdstuk 21

Hoofdstuk 22

Hoofdstuk 23

Hoofdstuk 24

Hoofdstuk 25

Hoofdstuk 26

Hoofdstuk 27


Fragment uit Ziener van ongeluk

Over de Auteur
Dit is een fictief boek. Namen, personages, plaatsen en incidenten zijn ofwel het product van de verbeelding van de auteur of worden fictief gebruikt, en elke gelijkenis met echte personen, levend of dood, zakelijke vestigingen, evenementen of locaties is puur toeval.


Copyright © 2023 Dima Zales en Anna Zaires
www.dimazales.com/book-series/nederlands/


Alle rechten voorbehouden.


Behalve voor gebruik in een recensie, mag geen enkel deel van dit boek zonder toestemming worden gereproduceerd, gescand of in gedrukte of elektronische vorm worden verspreid.


Gepubliceerd door Mozaika Publications, een imprint van Mozaika LLC.
www.mozaikallc.com


Omslag door Orina Kafe
www.orinakafe.design


Vertaling: Missy Veerhuis


e-ISBN: 978-1-63142-824-1
Gedrukt ISBN: 978-1-63142-823-4
HOOFDSTUK EEN

“Ik ben geen helderziende,” zeg ik tegen het meisje van de visagie. “Wat ik ga doen is mentalisme.”
“Zoals die mooie man van dat tv-programma?” Het meisje van de visagie voegt nog een vleugje foundation aan mijn jukbeenderen toe. “Ik heb altijd al zijn make-up willen doen. Kun je ook mensen hypnotiseren en lezen?”
Ik haal diep adem om kalm te worden. Het helpt niet veel. De kleine kleedkamer ruikt naar haarlak die een oorlog met de nagellakremover heeft gevoerd, heeft gewonnen, en die daarna wat dampen gevangen heeft genomen.
“Niet precies,” zeg ik als ik mijn onrust en de daaropvolgende irritatie onder controle heb. Zelfs met Valium in mijn bloed, houdt de kennis van wat er gaat komen me op het randje van wat normaal is. “Een mentalist is een soort goochelaar wiens illusies met de geest te maken hebben. Als ik het mocht zeggen, dan zou ik gewoon voor ‘mentale illusionist’ gaan.”
“Dat is niet zo’n goede naam.” Ze verblindt me met haar lamp en bekijkt zorgvuldig mijn wenkbrauwen.
Ik krimp mentaal ineen. De laatste keer dat ze me zo aan had gekeken, werd ik uiteindelijk met een pincet gemarteld.
Ze moet echter blij zijn met wat ze nu ziet, omdat ze het licht van mijn gezicht afwendt. “‘Mentale illusionist’ klinkt als een psychotische goochelaar,” vervolgt ze.
“Daarom noem ik mezelf gewoon een illusionist.” Ik glimlach en bereid me voor dat de make-up als een masker af zal vallen, maar het blijft zitten. “Ben je bijna klaar?”
“Eens kijken,” zegt ze, naar een cameraman zwaaiend.
De man laat me opstaan en de lichten van zijn camera gaan aan.
“Dit is het.” Het meisje van de visagie wijst naar het nabijgelegen lcd-scherm, waar ik tot nu toe niet naar heb gekeken, omdat het de show laat zien die nu bezig is — de bron van mijn paniek.
De cameraman doet wat hij moet doen en de angstopwekkende show verdwijnt van het scherm en wordt door een afbeelding van onze kleine kamer vervangen.
Het meisje op het scherm lijkt vaag op mij. Door de hakken lijkt mijn gebruikelijke één meter en achtenzestig centimeter veel groter, net als de donkere leren outfit die ik draag. Zonder zware make-up is mijn gezicht symmetrisch genoeg, maar mijn scherpe jukbeenderen laten me eerder knap dan mooi zijn — een effect dat mijn sterke kin versterkt. De make-up verzacht echter mijn gelaatstrekken, brengt de blauwe kleur van mijn ogen naar voren en benadrukt het contrast met mijn zwarte haar.
Het meisje van de visagie heeft het zwaar overdreven — je zou denken dat ik op het punt sta om aan een shampoo-reclame mee te doen. Ik ben geen grote fan van lang haar, maar ik houd het zo, want toen ik het kort had, dachten mensen dat ik een tienerjongen was.
Dat is een fout die vanavond niemand zou maken.
“Ik vind het leuk,” zeg ik. “Laten we klaar zijn. Alsjeblieft.”
De tv-man schakelt het scherm terug naar de live feed van de show. Ik kan het niet helpen en kijk ernaar en mijn toch al hoge bloeddruk stijgt.
Het meisje van de visagie bekijkt me van top tot teen en trekt even haar neus op. “Je staat erop om die outfit te dragen, toch?”
De echt coole (naar mijn mening) borderline-dominatrix-outfit die ik vandaag heb aangetrokken, is een middel om op het podium mystiek aan mijn persona toe te voegen. Jean Eugène Robert-Houdin, de beroemde negentiende-eeuwse Franse goochelaar die de artiestennaam van Houdini inspireerde, zei ooit, “Een goochelaar is een acteur die de rol van een goochelaar speelt.” Toen ik op de lagere school Criss Angel op tv zag, werd mijn mening gevormd over hoe een goochelaar eruit zou moeten zien en ik ben niet te trots om toe te geven dat ik invloeden van zijn gothic rockster-look in mijn eigen outfit zie, vooral het leren jack.
“Wat geweldig,” zegt een bekende stem met een sexy Brits accent. “Je zag er in het restaurant niet zo uit.”
Me op mijn hoge hakken draaiend kom ik oog in oog met Darian, de man die ik twee weken geleden in het restaurant heb ontmoet waar ik aan tafel goocheltrucs doe — en waar ik genoeg indruk op hem had gemaakt om deze onvoorstelbare kans werkelijkheid te laten worden.
Darian Rutledge, een senior producer van de populaire Evening with Kacie -show, is een magere, strak geklede man die me aan een hybride tussen een butler en James Bond doet denken. Ondanks zijn hogere rol in de studio en de fronsrimpels die kriskras over zijn voorhoofd lopen, schat ik zijn leeftijd op eind twintig, hoewel dat ijdele hoop zou kunnen zijn, aangezien ik pas vierentwintig ben. Niet dat hij traditioneel knap is of zo, maar hij heeft wel een zekere aantrekkingskracht. Om te beginnen is hij met zijn sterke neus de zeldzame man die het dragen van een sik kan hebben.
“Ik droeg in het restaurant Doc Martens,” zeg ik tegen hem. De extra centimeters van mijn schoenen tillen me naar zijn ooghoogte en ik kan niet anders dan in die groene diepten verdwalen. “De make-up is me opgedrongen,” eindig ik onhandig.
Hij glimlacht en geeft me een glas dat hij vasthoudt. “En het resultaat is prachtig. Proost.” Hij kijkt dan naar het meisje van de visagie en de cameraman. “Ik zou Sasha graag even privé willen spreken.” Zijn toon is beleefd, maar het heeft toch een onmiskenbare sfeer van heerszucht.
Het personeel stormt de kamer uit. Darian moet een nog hogere pief zijn dan ik dacht.
Op de automatische piloot neem ik een slok van het drankje dat hij me aanreikt en huiver bij de bitterheid.
“Dat is een Zeebries.” Hij schenkt me een gigantische glimlach. “De barman heeft nogal veel grapefruitsap ingeschonken.”
Ik neem een beleefde tweede slok en zet het drankje op de kaptafel achter me, bang dat de combinatie van wodka en valium me nog lichter in mijn hoofd maakt dan ik al ben. Ik heb geen idee waarom Darian alleen met me wil praten, angst heeft mijn hersenen al in een brij veranderd.
Darian kijkt me even zwijgend aan en haalt dan een telefoon uit zijn strakke spijkerbroekzak. “Er is een onaangenaam dingetje dat we moeten bespreken,” zegt hij, terwijl hij over het scherm van de telefoon veegt voordat hij hem aan mij geeft.
Ik pak de telefoon van hem aan en houdt hem stevig vast zodat hij niet uit mijn bezwete handpalmen glijdt.
Op de telefoon is een video te zien.
Ik kijk er in verbijsterde stilte naar, en een golf van angst overspoelt me ondanks de medicatie.
De video onthult mijn geheim — de verborgen methode achter de onmogelijke prestatie die ik op Evening with Kacie ga uitvoeren.
Ik ben zo de pineut.
“Waarom laat je me dit zien?” weet ik uit te brengen nadat ik de controle over mijn verlamde stembanden weer onder controle heb.
Darian pakt de telefoon voorzichtig uit mijn trillende handen. “Herinner je je nog dat ding waar je het in het restaurant over had? Hoe je net doet alsof je helderziend bent en dat het allemaal trucjes zijn?”
“Juist.” Ik frons in verwarring. “Ik heb nooit gezegd dat ik iets echt doe. Als dit erom gaat om mij als een bedrieger te ontmaskeren —”
“Je begrijpt het niet.” Darian pakt mijn afgedankte drankje en neemt een lange, maar op de een of andere manier elegante slok. “Ik ben niet van plan om die video aan iemand te laten zien. In tegendeel zelfs.”
Ik knipper naar hem, mijn hersenen zijn van de adrenaline en het gebrek aan slaap duidelijk oververhit.
“Ik weet dat je het als goochelaar niet prettig vindt als je methoden bekend zijn.” Zijn glimlach wordt vreemd roofzuchtig.
“Klopt,” zeg ik, terwijl ik me afvraag of hij op het punt staat om in de stijl van chantage een onfatsoenlijk voorstel te doen. Als hij dat zou doen, dan zou ik het natuurlijk afwijzen, maar uit principe, niet omdat iets onfatsoenlijks doen met een man als Darian ondenkbaar is.
Als je al zo lang als ik niets had gehad, dan dwarrelen er regelmatig allerlei gekke scenario’s door je hoofd.
Darians groene ogen worden koel, alsof hij door de muur helemaal naar de horizon probeert te kijken. “Ik weet wat je van plan bent om na de grote onthulling te zeggen,” zegt hij terwijl hij zich weer op mij concentreert. In een griezelige parodie op mijn stem zegt hij, “‘Ik ben geen helderziende. Ik gebruik mijn vijf zintuigen, principes van bedrog en gevoel voor show om de illusie te creëren dat ik er een ben.’”
Mijn wenkbrauwen gaan zo ver omhoog dat mijn zware make-up het risico loopt om eraf te schilferen. Het was geen benadering van wat ik op het punt stond om te zeggen — hij had het woord voor woord gezegd en hij had zelfs de intonatie aangenomen die ik heb geoefend.
“Oh, kijk niet zo verbaasd.” Hij zet het nu lege glas terug op de kaptafel. “Je hebt in het restaurant precies hetzelfde gezegd.”
Ik knik, nog steeds